“Permanente ongelukkigheid”

Ik denk dat ik voorbestemd ben om niet gelukkig te zijn. Er is al zolang ik me kan herinneren problemen in mijn familie. Mijn zus maakte mij het leven zuur en om daarmee te dealen werd ik van therapie naar therapie gestuurd zodat ik kon leren daarmee om te gaan in plaats van dat mijn zus hulp kreeg om normaal om te gaan in de maatschappij.

Ik kon niet ouder zijn dan 6 waarbij ik mijn eerste herinneringen heb van dat het onveilig is om in huis te zijn. Sinds ik tiener ben deal ik met permanente depressie, die dusdanig uit de hand is gelopen dat ik weet hoe ik er een einde aan wil maken als dat nodig is.

Door de vele psychologische hulp die ik verplicht moest krijgen om maar te dealen met de problemen thuis ben ik therapie-moe geworden. Als ik weer eens in hele slechte fases door m’n leven ga en ik verplicht hulp moet krijgen lieg ik tegen iedereen met dat het op gegeven moment beter gaat, terwijl dit niet klopt. Het gaat niet beter en het zal ook niet beter gaan worden. Ongelukkigheid zit in me en grote kans dat die ongelukkigheid mijn einde gaat worden.